प्यारी संगीनीको अन्तिम जीवन यात्रा
समय र बाध्याताले मानिसलाई कहाँ कहाँ पुर्याउँदो रहेछ । नसोचेको,नपुगेको,नसुनेको ठाउँमा
पुग्नु पर्ने रहेछ । नभोगेको,नगरेको काम गर्नु पर्दो रहेछ । आज म सात समुन्द्रपारी पुगेर खुल्ला
आकाशमा उड्न नपाएकी चरी पिंजडामा छट्पटिए झै जिन्दगीको सुनौलो दिनको कल्पना गर्दै ,खोजी गर्दै यो बिरानो देशको बिरानो शहरमा छट्पटी रहेछु । म एक नारी हुँ, नारी भए पनि पुरुष सरह कर्तब्य र जिम्मेवारी बोकेकीछु । हरेस
खान जानेकी छुईन त्यसैले जिन्दगीमा देश,समाज,परिवार र आफ्नो निम्ती केही गरेर मरौ लागि रहेको छ ।
आज र्इजरायलमा मुटु
नै चुडीएला झै धेरै जाडो बढेको छ,एकैछिन नरोकी बर्षात
भै रहेछ। हावा,हुन्डरी,तुफान चलिरहेको छ। र पनि मलाई भने पश्चिमतिरको झ्याल बिस्तारै
खोलेर समुन्द्रतिर आँखाहरु हुत्याउँन मन लाग्छ। समुन्द्रका
छालहरु सामुन्द्रीक आँधी आए झै बिशाल अनगिन्ति छालहरु उर्लिएर ढुङ्गामा
ठोक्कीदै फर्कन्छन् । मलाई त्यो सुन्दर दृष्यले लोभ्याउँदा उतै दौडीएर जाउँ झै लाग्छ ।त्यही
छालको छल्कोसंगै रमाउँ झै लाग्छ। किन हो किन आज अत्यान्तै रमाईलो महशुस भै रहेकोछ।तर यस्तो रमाईलो वातावरण हुँदाहुँदै पनि हावा
हुन्डरीसंगै घनाघोर बर्षात
भएकोले एक्कासी मेरो छाती चसक्क घोच्यो।अनायासै मेरो बालापनको झझल्को यि आँखा वरीपरी नाच्न थाल्यो।म सानो छँदा
बर्षात असाध्यै मन पराउँथे।जब आकाश गड्याङगुडुङ गरेर झरी पर्न
थाल्थ्यो तब म
हतार हतार लुगा खोलेर मेरी साथी तारालाई बोलाई हामी दुई पानीमा रुझ्न थाल्थिउ।उनीसंग
बिताएको ति क्षण अब मेरो निम्ती सम्झना मात्र बनेको छन।सायद उनी यतैकतै आँधी हुरी भएर मेरै वरीपरी होलीन भन्ने
भान भैरहेकोछ।त्यो समुन्द्रको छाल हुन्डरीले हुईक्याएर पानीको छिटा चिसो मेरो
अनुहारसम्म आईपुग्दा म झस्किए।अनि हतार हतार झ्याल
बन्द गरे। ढुकढुकीको तेज एक तमामले बडीरहयो।
मलाई
लाग्छ दुख र सुख ,मिलन
र बिछोड,रुनु
र हाँस्नु नै जिन्दगीको संगम हो।तर यिनै जिन्दगीमा सुखदुखका कुईनेटाहरुसंग सम्झौता
गर्न नसक्दा मानिसले आफ्नो जिवनलाई कलङकीत बनाउँछन् ।मृत्युको
मुखमा पुर्याउँछन र आत्महत्या गर्दछन |
आज यस्तै
कुराहरुले मलाई
धेरै पोलि रहेकोछ।यो मनमा त्यसै उकुसमुकुस भैरहेको छ।मेरो बाल्यकालको
संगिनीको धेरै याद आर्इरहेकोछ आज | संगसंगै एउटै आँगनमा
खेलेर हुर्केका हामी, उनले यति अमुल्य जिन्दगीलाई चिन्न ,बुझ्न
र सम्झौता गर्न नसक्दा जीवन यात्रा नै अन्त्य गरीन् ।
आज म
उनीसंग बाल्यकाल बिताएका क्षणहरु यसरी सम्झिदैछु।
जबदेखी
मलाई बाल्यकालको स्मरण छ । त्यही
बेला देखी हामीसंगै हास्दै,खेल्दै,नाच्दै,झगडा गर्दै हुर्किएका थियौ | त्यो समय कति रमाईलो थियो।त्यो
बालापनको आनन्दमय पलहरुमा | हामीसंगै स्कुल
जान्थ्यौ र फर्कन्थ्यौ | दिनमा एक चोटी हामी झगडा गरेकै
हुन्थ्यौ | एकैछिन भेट भएनौ भने खोजाखोज गर्थ्यौ र एकै छिनमा मिल्थ्यौ
| हामी सारै झगडालु भएकोले दशैको साईत पारी आमाबाबाहरु मिलेर हामीलाई भालु मित लगाई दिएका थिए | यसरी नजानिदो तरीकाले हामी मितीनीको सम्बन्धमा बाधीयौ र त्यसपछी भने कहिल्यै झगडा गरेनौ | हाम्रो उमेर पनि लगभग आठ बर्षको भएको थियो | सारा सारै राम्री
थिईन, उन्को आमा जातमा
बाहुन थिईन र बाबा प्रधान भएकोले सबैले ठ्याम्बर भएकोले सारै राम्री भएकी भन्थे | उन्लाई हेर्दा पुरानो फिल्म की हिरोईन स्वर्गिय नबिना श्रेष्ठ जस्ती देखिन्थिन |उन्लाई सबैले जिस्काएर नबिना भनी बोलाउँथे | हामी एउटै उमेरका थियौ | केही
महिनाले मात्र उनी म भन्दा
ठुली थिईन |पढ्नमा ज्यादै तगडा र खेलकुदमा पनि ज्यादै
ईच्छुक थिईन | प्रत्येक सालको महिला
दौडमा उनि नै प्रथम हुन्थिन।दौडको पुरस्कार उन्कै हातमा हुन्थ्यो | म भने खेलमा ईच्छा भएर पनि खेल्न सक्दिन थिए |हाजिरी जवाफ र बादबिवादमा मात्र भाग लिन्थे
| हाम्रो घरबाट स्कुल पुग्न लगभग पचास मिनट
हिडेर जान लाग्थ्यो |बाटोभरी हास्दै,चल्दै,खेल्दै जाने आउँने गर्थिउ | राम्रो फिल्म हलमा लाग्यो भने स्कुल नगईकन भागेर सिनेमा हेर्न पुग्थ्यौ | शनिबारका दिनहरुमा चारकोसे झाडीमा कुसुम टिपेर खान पुग्थ्यौ | दिनभरी जङ्गलमा रमाईलो गरेर साँझपख घर फर्कन्थ्यौं | कहिलेकहि त बाबाआमाको पिटाई
पनि खानु पर्थ्यो ।खेदाउँनु
हुन्थ्यो अनि भाग्थ्यौ |उनि संगको बाल्यकाल लगभग दश बर्ष
यसरी नै रमाईलो गरी बित्यो |
समयको अन्तरालसंगै
बड्दो उमेर हामी चौध बसन्तको खुड्किलामा हिड्दै थियौ।उनिसंगको त्यो रमाईलो क्षण ,त्यो रमाईलो दिन सायद दैबलाई पनि पचेन होला।हामीलाई समयले,बाध्यताले,परिस्थितीले यसरी
छुट्याई दियो धेरै टाढा टाढा।तर हामी टाढा रहे पनि तन,मन,चाहनाले नजिक थियौ र
बारम्बार पत्र मार्फत भेट भै रहन्थ्यौ।म बर्षमा एक पटक गाउँमा आउँथे।अनि सबैभन्दा पहिले
उनिलाई नै भेट्थे।अनि उहि पुरानो हर्कतहरु दोहोर्याउँने गर्थ्यौ । सिनेमा हेर्न जाने,मिठा मिठा कुरा गर्ने गर्थ्यौ |र फेरी म फर्कने बेलामा छुट्न उस्तै गार्हो हुन्थ्यो | म आफ्नो
घर जानु दुईचार दिन अघिबाट नै उनको र मेरो रुवाई सुरु हुन्थ्यो।
हामी धेरै रुन्थ्यौ ।
सोह्र,सत्र बर्षकी हुदै गएपछी त उनी झनै स्वर्गकी परी
जस्तै देखिन्थिन | भनेर साध्य नै छैन,जो कोही केटाहरु उनलाई देखेर भुतुक्कै हुन्थे | कैयौ प्रेम प्रस्तावका पत्रहरु आउथे |अघीपछी केटाहरु बोल्नलाई तात लाग्थे उनि त्यति राम्री थिईन | बिवाहको लागी पनि धेरै प्रस्ताबहरु आउँन थाल्यो
| तर उनि पढाई सकेर मात्र बिवाह गर्ने लक्ष्यमा
थिईन |
साराले एस्.एल.सी. पास गरेर मेची क्याम्पसमा
भर्ना भएकी
थिईन………
बिहान कलेज जाने
र साँझपख घर आउँने गर्थिन।एक छोरा एक छोरी मात्र थिए।सुखी परीवार थियो बाबा ईलाममा
शिक्षकको जागिर गर्नु हुन्थ्यो।घरमा तारा उनकी आमा र दाजु बस्दथे। एक दिनको कुरा हो सारा कलेजबाट आउँदै थिईन।बाटोमा आफ्नै गाउँको भुलनसंग भेट भयो।भुलनले मिठो हाँसोको
साथमा सारालाई बोलायो।
साराले पनि मुस्कुराउँदै
मिठोसंग बात गरिन । सारा भुलनसंग नजिक हुन
चाहदिनथिन किनकि भुलनको राम्रो बानी,नियत थिएन।बिचरीलाई के थाहा त्यही भुलनले उस्लाई मन पराएकोछ भनेर।भुलन ज्यादै फटाहा थियो । गुन्डा गर्दी गर्थ्यो । तास,जुवा,जाड्,रक्सी,चुरोट,बिडी सबै चिजको सेबन गर्थ्यो। भुलनले यसरी सारालाई एकाएक उस्को मनमा
लागेका कुराहरु दिनहुँ गर्न थाल्यो | सारा म तिमीलाई मन पराउँछु, माँया गर्छु , म तिमीलाई बिवाह गर्न चाहन्छु । तिमीलाई म यो कुरा धेरै अगाडीबाट भन्न चाहेको थिए तर समय नमिलेर
भन्न सकिरहेको थिईन। तिमीले मेरो कुरालाई अस्विकार नगरी देउ।म सच्चा दिल देखी नै चाहन्छु, मायाँ गर्छु।यस्तो कुरा सुनेर सारा छाँगाबाट खसिन अनि उन्ले भुलनको कुरालाई बिस्तारै साहश गरेर अस्विकार
गर्दै गईन | स्विकार पनि कसरी गर्लिन भुलन जस्तो एक
चरित्रहिन ब्याक्तीसंग । जो कोहीले आफ्नो जीवन सुम्पन सक्दैन थियो।
तर साराले जती अस्वीकार गरे
पनि भुलनले आफ्नो जिद्दी भने छोडेन। साराले पटक पटक उस्को कुरालाई अस्विकार गरे पछी भुलनले आफ्नो रिस
र धम्की देखाउँन थाल्यो। राम्रोसंग तिमीलाई भन्दा मानेनौ भने म जे गर्न पनि सक्छु |आजबाट कोहीसंग बोलेको,हिडेको देखे भने राम्रो हुने छैन भनी सारालाई बारम्बार धम्क्याउँन थाल्यो | साराका आमा बाबालाई पनि गएर भुलनले त्यही भन्थ्यो | सारालाई कोही केटासंग बिवाह गरी दिने कोशीस गरेमा राम्रो हुने
छैन | यदी गरी हाल्यो भने म दुबैलाई मारेर जेल जान्छु | मलाई मेरो ज्यानको प्रवाह छैन,यस्तो धम्की दिए पछी साराका बाबाआमा
छक्क पर्थे र डराउँथे पनि | नडराउँन पनि कसरी र ? उस्ले कैयौ पटक जेलनेल भोगी सकेको थियो।उस्लाई कुनै कुरासंग डर हुदैन थियो।उस्ले
चाहेको कुरा जे गरेर भए पनि प्राप्त गरेरै छोड्थ्यो।फटाहासंग कसैको केही नलाग्दो रहेछ।
त्यसपछी साराले पुलिशमा रोपोर्ट
गरीन | पुलिशले पनि कैयौ पटक चौकीमा थुनेर हार
खाएका थिए।उस्लाई फेरी लगेर थुनामा राखे केही दिन र छोडी दिए। गाउँका समाजहरुले भुलनलाई हदसम्म
सम्झाउँने प्रयास गरे तर पनि उस्ले कान ठाडो लाएन | त्यस पछी साराका बाबाआमाले त्यो गाउँठाउ छोड्ने बिचार गरे। उनीहरुको पुर्खौली घर दार्जिलिङ् थियो र उतै जाने निर्णय गरे | तर सोचे जस्तो कहाँ हुने रहेछ र ? उनिहरुको घर जग्गा कैयौ प्रयास गर्दा पनि बिक्री गराउँन
सकेनन | अनेकौ गर्दा पनि उनिहरुले सोचेको काम
पुरा भएन | सारा बडो पिरमा परेकी थिईन|उन्को अनुहारमा मुस्कान हुदैन थियो | दिन रात भुलनको डर त्रासमा साराका दिनहरु बित्थ्यो
| हुदाहुदै एक बर्ष पनि
बित्यो |
एकदिनको कुरा
सारा धरान आफन्तकोमा गएर
फर्कदै थिईन।बिर्ताबजार देखी तल बिराट पोखरामा आई पुगेकी थिईन| त्यहाँ अलिकती एकान्त चिया बगान छ।अचानक भुलन त्यहाँ देखा पर्यो। सारा एक्लै थिईन डरले भुतुक्कै भएर बोल्नै सकिनन।र भुलनले भन्यो
सारा तिमीलाई राम्ररी बाबा आमा संग तिम्रो हात मागेरबिवाह गर्छु भन्दा मानिनौ लौ अब मसंग हिड म यहाँ तिमीलाई नै
पर्खी रहेको हुँ।यदी चिच्याउँने,पुलिश बोलाउँने चेष्टा गरेउ भने राम्रो हुने छैन| किनकी तिमीले मलाई राम्ररी चिनेकै
होला हैन ? सारा छक्क परीन।न उनी त्यहाँबाट
उम्कनै सकिन न केही गर्नै सकिन। आखिर भुलनले आफ्नो कब्जामा बनाएरै छोड्यो। त्यस्को केही दिन
अघी मात्र भुलनले उन्लाई बिहे गर्ने कुरा गरेको थियो। तर साराले म बिहे नै गर्दिन
भनेकी थिईन। त्यहाँ साराको केही लागेन | उन्लाई जबरजस्ती अपहरन गरेर भुलनले लग्यो | यहाँ लग्यो भनेर पत्तै नलाग्ने ठाउँमा | एक महिनासम्म पुलिसको, गाउँलेहरुको सहायता लिएर उन्का बाबाआमाले खोजतलास गरे तर केही पत्ता लागेन |कही पनि भेट्न सफल भएनन | एक महिना बिती सके पछी उनिहरु आफै गाउँमा आए | बाबा आमाले छुट्याउँने प्रयाश पनि धेरै गरे तर सारा मानिनन | किनकि उनले सम्पुर्ण आफ्नो नारी अस्तित्व गुमाई सकेकी थिईन | दानबरुपी त्यो भुलनसंग सारा बच्न पनि कसरी सक्लिन | उनले भुलनसङ्ग छुट्नुको कुनै अर्थ थिएन | सारा आफ्नो जिन्दगीलाई
धिक्कार्दै धेरै धेरै रोईन ,कराईन,चिच्याईन | अन्त्यमा उनले मेरो भाग्य नै यस्तै रहेछ भनेर चित बुझाईन र भुलनलाई
स्विकारीन । छोरीको बाँकी जिबन के होला कस्तो होला भनेर उन्का बाबाआमा पनि धेरै धेरै रोए ।
साराले धेरै कुराहरु सोचिन मलाई साचो माया गर्छ भने मैले भनेको
पनि भुलनले मान्नु पर्छ | जति नराम्रो काम आजसम्म गरे पनि अबबाट यि कामहरु म गर्न दिने
छैन भनि साहश गरीन | त्यहि दिनदेखी उन्ले
ति सारा जाड,रक्सि,जुवा,तास,गुन्डा,गर्दिबाट मुक्त गराउँनलाई आफ्नो प्रयास सुरु गरीन |
हुदाहुदै अठार
महिना बित्यो उनिहरुबाट एक छोरा पनि जन्मियो “नितेस “
तर साराको प्रयास भने सफल
बनेको थिएन | भुलनको घरको अवस्था पनि कम्जोरी थियो | उनि सानो नानीसङ्ग काममा
ज्यादै खट्थिन| ,भुलन बिहान हिडे पछी साझमा मातेर आउने अनि झगडा गर्ने,रात भरी कराउने गर्थ्यो | उनीहरु बिचमा बर्षौसम्म यस्तै क्रम चली नै रह्यो। हुँदाहुँदै सात बर्ष पनि बितेछ| उनिहरुको तिन सन्तान
भै सकेको थियो नितेस, निरुता, निस्मा। शुन्दर बच्चाहरु थिए गुडिया जस्ता तर भुलनलाई बच्चाहरुको वास्ता थिएन | उ त खाली साँझमा घर आयो
सारालाई मन परी भन्ने,अनि पिट्ने ।जब उ मातेर घर आएको थाहा पाए पछी सारा आफ्नो साना नानीहरु लिएर छिमेकी घरमा साहरा लिन पुग्थिन |अर्काको साहरा पनि कतिन्जेल लिनु, बिचरीले | यसरी अत्याचार भए पछी त छिमेकीले पनि वास्ता गर्न छाडे दिक्क भएर | वास्ता पनि कति गर्नु
एक दिन हैन दुई दिन हैन दिनहुँ, कति कचहरी बस्नु
,कति पुलिश लाउँनु | अब भने साराको घरमा जतीनै झगडा भए पनि छिमेकीहरु कान थुनेर नसुन्ने भै
ढोका थुनेर सुत्थे |
उनको शरीरमा सबै
निलडाम मात्र हुन्थ्यो |कही बाहिर जानु पर्यो
भने पछ्यौरीले मुख छोपेर हिड्थीन् |नछोप्नु पनि किन ? बिचरीको अनुहार देखाई
नसक्नु निलैनिल हुन्थ्यो | साराले भुलनलाई सुधार्न बर्सौ कोशीस नगरेकी हैन तर उ कहिल्यै सुधारिएन |अत्याचारको पनि सीमा पो हुन्छ त | यसरी अत्याचार अन्त्य नभए पछी यातना खप्न नसकेर
बिस्तारै साराले पनि लत्ता छाड्दै गईन |उन्ले पनि बिस्तारै बिस्तारै
रक्सी जाडको सेवन गर्न थालिन | हुदाहुदै भुलन
र सारा बराबर रक्सी
पिउन थाले | टन्न रक्सी जाँड पिएर साराले आफ्नो गतिमति इज्जत सबै बिर्सन थालिन | उनि बेहोश बनि आफ्नो
पिडा भुल्न चाहन्थिन | यो अवस्थामा उनीलाई मैले धेरै पटक भेट्टाए।कुनै बेला त उन्ले मलाई पनि चिन्दिन
थिईन। अनि म सम्झाउँदै भन्थे साथी यसरी रक्सी पिएर समस्याको समधान हुदैन | मेरो कुरा मान्नु हुन्छ भने भुलनसंग पारपाचुके गर्नु होस।आज सम्म जति हुने कुरा भयो तर अबको बाँकी जीवनमा परिबर्तन ल्याउँनु होस।यो बच्चाहरुको भबिस्य राम्रो चाहनु हुन्छ भने रक्सी पिएर हुदैन।सबै भन्दा पहिले आफुले राम्रो बाटोमा हिड्नु पर्छ।अनि मात्र नानीहरुलाई हिडाउँन सकिन्छ |
मेरो कुरा सुनेर रुदै भन्छिन यि साना नानीहरुलाई छोडेर म कही जान सक्दिन।म कहाँ जाउ ? र उस्को पासमा छोड्न
पनि सक्दिन।फेरी म जहाँ गए पनि मलाई खोजतलाश गर्छ।मुर्ख छ घमन्डी छ।के गर्नु मुर्खको लागी कानुन पनि नहुदो रहेछ।केही पनि नहुदो
रहेछ। भर पनि नहुदो रहेछ |
पारपाचुकेको बारेमा उन्लाई केही कुरा सम्झाउँदै बुझाउँदै पुन भने साथी नानीहरु उस्कै साथमा छोड्नु पर्छ भन्ने छैन यस्मा नियम हुन्छ।भुलनको यो स्थिती हेरेर कानुनले उस्को साथमा बच्चा छोड्ने आदेश नै दिदैन।तर अहिलेको तपाईको यो स्थितीमा तपाईको साथमा बच्चा दिन पनि कानुन असमर्थ हुन्छ किन की तपाई पनि पुरै नशाको साहरा लिन तल्लिन हुनुहुन्छ।यदी तपाई चाहनु हुन्छ भने पहिले आफुलाई यो नर्कबाट बाहिर ल्याउँनु होस| त्यस पछी आफै समस्याको समाधान हुदै जान्छ। यस्मा सक्दो सहयोग म गर्नेछु |
मेरो कुरालाई बेवास्ता गर्दै उनि भन्छिन साथी म टन्न पिउछु |अनि मेरो सारा दुखाईका दर्दहरु, पिडाहरु भुल्छु | यि साना साना लालाबालाको मायाले गर्दा मरी हाल्न पनि सक्दिन | बाँचेर पनि केही गर्नु सक्दिन ।म जस्तो बेसहरालाई कस्ले मद्दत गर्छ।यो मसिना नानीहरुलाई कसरी मैले एक्लै पढाउँनु, हुर्काउँनु न केही मेरो आयस्रोत नै छ | त्यसैले छोडी दिनु होस साथी यो कुरा, मेरो जस्तो हालत छ त्यही मलाई बाँच्न दिनु होस।
उन्का
शाहस बिनाका कुरा सुनेर म हैरान हुदै भन्छु।हिम्मत हार्नु हुदैन साथी केही गर्छु भनेर
आँट गर्नु पर्छ।सबै मानिसको आचरण उस्तै हुदैन।सहयोगी हातहरु हुन्छन।गरिब निमुखाकोलागी
बिभिन्न संघ संस्थाहरुछन।भुलनसंग पारपाचुके गर्ने निर्णय मात्र गर्नु होस।तपाईको
निम्ती म जुट्नेछु। तर मैले दिएको सल्लाह सुझाबमा उन्ले खासै चासो राखिनन।
समय सङ्गसङगै मानिसको जिन्दगी यसरी परिबर्तन
हुदोरहेछ | तर मैले कहिल्यै सोचिन,त्यति राम्री मेरी सङ्गीनी स्वर्गकी परी भन्दा कम थिईन | हेर्दाहेर्दै उन्को रुप
यसरी बदलिन्दै गयो | रातदिन बुडाको कचकच, पिटाई, मसिना बालबच्चा, रक्सीको रिएक्सनले होला | दिनदिनै काली, काली, हाडी जस्ती हुदै गईन | जो कोही पहिले देखेको
मान्छेले उनिलाई ठम्याउन गार्हो हुन्थ्यो | उन्को दिमागले काम नगर्ने अर्ध पागल जस्तै भै सकेकी थिईन। म सङ्ग भेट हुदा सारै रुन्थिन, जिन्दगीमा भोग्नु परेका सारा बेदना सुनाउथिन । भन्ने गर्थिन कतै म मरी गए भने
त मेरो नानीहरुको ख्याल गर्नु है ।ति सारा कुराले मेरो पनि सारै मन रुन्थ्यो | मनमनै भन्थे के गर्नु साथी मैले दिएकी सल्लाह पनि मान्न मन्जुरी भईनौ। राम राम पो भन्न सक्छु त काँधै हाल्न त कहाँ सक्छु र
दशै आउँन लागेको
थियो।मानिसहरुको गाउँघरमा चहल पहल छ।बजारहाट जाने मालसामन किनमेल गर्ने,घरको रंगरोकन सजीसजावट गरी रहेछन।सबैको मुहारमा चाडको उज्यालो
छाएको छ।तर पनि आज आकाश खुलेको
छैन।पानी पर्ला जस्तो भएको छ।आकाशमा जताततै कागहरु रमाउँदै कराई रहेछन। साराले नानीहरुलाई मिठा
मिठा खानेकुरा बनाएर खान दिईन | राम्रा राम्रा कपडा लगाई दिईन र नानीहरुलाई स्कुल जाने आधा बाटोसम्म पुर्याउन
गईन। अनि आँखा भरी भरी आँसु बनाउँदै उनीहरुलाई आँखाले भ्याउन्जेल हेरी
पठाईन | नानीहरु स्कुल गैसके पछी उनी फर्केर घर आईन।भुलन
पनि घरमा थिएन। साराले घरको भित्र पसी
दैलो थुनेर बिष पिईछिन कसैले थाहा पाएनन।बिहानको साडे नौ बजे बिष पिएको, दिउँसोको तिन बजे भुलन घर आउँदा
मात्र बल्ल थाहा भयो। सारा बेहोस भै सकेकी थिईन।उस्लाई
हतार हतार गाउँका सबै भेला भएर मेची अस्पताल भद्रपुर लगीयो तर उन्लाई बचाउन सकेनन।उनले
यसरी अत्याचारलाई खप्न नसकेर सधैको लागी आत्महत्या गरेर आफ्नो जीवन यात्रा समाप्त गरीन ....
आज आएर भुलनको
होस खुलेको छ साराले आत्महत्या
गरेको पनि सात बर्ष बित्यो |तर भुलनले बिवाहको लागी एउटै पनि केटी पाउँन सकेको छैन |र सारा माथी गरेको अत्याचार ,पाप सम्झेर पुर्पुरोमा हात राखी पश्चातापको आगोमा जल्दैछ ।
अहिले
साराको ठुलो छोरा नितेस पन्ध्र बर्षको
भएकोछ।उस्लाई सबै यादछ आमामाथी बाबाले गरेका अत्याचारहरु | पुन उस्ले
आमामाथी बाबाले गरेको अत्याचारलाई भुल्न नसकेर बदलामा बाबालाई यातना समेत दिन थालेकोछ। साराले केही बर्ष
धैर्य धारणा गरेकी भए आज आफ्ना बाल बच्चाबाट सहयोग पाउँनेथिन।आज निरुता पनि तेह्र बर्षकी भईन र निस्मा एघार बर्षकी भएकी छिन।यि तिन जना आज आमाको
यादमा छट्पटिन्छन ।आमाले आत्महत्या गरेकोमा तड्पीन्छन् । मलाई भेट्दा आमाको तिर्सना मेट्दछन।आमा नहुनुको
पिडा र दुखको बेदना म मा पोख्ने गर्दछन।
अझै पनि हाम्रो
देशमा नारी माथी गरीने अत्यचार, शोषण, निच घृणित कामहरु गर्न भने पुरुषहरुमा हटेको छैन।पुरुषहरुले जबसम्म महिलालाई आधा अंग हो भनेर सम्झदैन तबसम्म नारीलाई एक असल जिवन संगीनीको रुपमा साथ दिन सक्दैन।तर
यो चेतना कहिले आउँला हाम्रो समाजमा ? [7/22/2011.Friday]
कृष्ण कला वनेमझापा नेपाल.
हाल: तेल अभिब ईजरायल।
