कथा

कथाः कम्लहरी

खपि नसक्नुको जाडो त्यसमा मुन सिमसिमे पानी परिरहेकोछ।ढक्क फुलेको छ आकाश आफ्नो कालो वादलको घुम्टो ओढेर।बेलाबेलामा बिजुली चम्किदा देखिने उज्यालोमा करेसावारीमा भएका सागपातकाउलीवन्दागोभीहरुको रुपरँग कम्ति कान्तिमय देखिदैन।रितु आफ्नो दैनिकी सकेर कोठामा जान्छे।sिन किन आज उसलाई वेचैन भएको छ।मनमा वेदना गुनगुनाएर गीत बनाएर पोखिदिउँ कि वा सारँगीको कर्खामा नाच्ने चरी मुैँ नाचिदिउँ।sता कता मन भित्र काउकुति लागे जस्तो लाग्छ उसलाई।sाेठाको वातावरण नियाल्छेभिन्न जस्तो लाग्छ अनि उसले मु्याल खोलेर आफ्ना मृगनयन वाहिर फ्याक्छे धेरै वेर सम्म।तरअन्धकार भित्रको हिउँदे वर्षातले उसलाई गिज्याईदिन्छ।न त आकाशमा ताराहरु छन् न त चन्द्रमा।वरु आकाशमा चम्किने बिजुलीले उसलाई त्रसित वनाउछ।उ मु्याल वन्द गर्छे र विस्तारामा जान्छे।आफ्से आफ् उसलाई आफ्नो शरीर भारी भए जस्तो लाग्छ।sता कता भित्रै देखी गर्मी चढे जस्तो हुन्छ।तर पनि उ कल्पिन्छे आफ्ना बाबाआमाभाईवहिनी र साथी सँगीहरु र त्यो उज्यालो वस्ती जहाँ मानविय भावना भित्रका आत्मिय सँजालहरु छन्।ऊ भोली नै एक हप्ताको बिदा लिएर वर्षदिनको रमाईलो पर्व माघी मान्न आफ्नो प्यारो जन्मघर जाँदैछे करीब एक वर्ष पछि।sति रमाउलान् बाबा आमा र भाई वहिनीहरु लगाएत साथी सँगीहरु उसँग लामो समय पछि भेट्दा।आहा त्यो दिन थारुहरुको रमाईलो पर्व माघीऊ मुस्कुराउछे र लज्जावती फूल मुै लमतन्न हुन्छे सिरक भित्र गुटुमुटु पर्दै।
अबेर सम्मको कल्पाईले होला रितु विहान अवेर सम्म उठ्दिन।रितु…ऐ…।रितु…।रानीसाबले उसलाई व्युमुाउछिन्।उ उठ्छे र ढोका खोल्दै नमस्ते गर्छे।अँ॥सुन॥त॥हामी सबैको लागि खाना पका अनि तँ खाएर गईहाल्।हामी अलि पछि खान्छौँ।अँ॥अर्को कुरा…।बाटोमा धेरै अलमल गर्ने होईनसबेरै घरमा पुगेर फोन गरेस ्हामीलाई।हवस्!रानीसाब॥ऊ त्यती मात्र जवाफ दिन्छे।sति मिठो बचन छ आमा बराबरको।यदि तपाई हुनुहुन्नथ्यो भने यो रितु उहिल्यै मरिसकेकि हुन्थि॥ऊ मनमनै सोच्छे।खाना पकाउछे र खान्छे अनि घर जानलाई तयार हुन्छे ।बिदाईको लागि राजासाबको कोठामा जान्छे र बिदा माग्छे नमस्ते गर्दै।बिदा सकिने वित्तिकै आईहाल है रितु अलि खस्रो स्वरमा भन्छन् राजासाब। हवस राजासाब!यहि सानो उत्तर सहित बाहिर निश्कन्छे।s्याम्पस बाट आउदै गरेकि मैँयासँग आँगनीमै जम्काभेट हुन्छ।छिट्टै आउहै दिदीतिमी नभए त सुत्न र खान पनि मन लाग्दैन मलाई रितुको हात समाउदै लाडिन्छे मैया।हुन्छ मैया भन्दै उसको गाला सुम्सुम्याउछे र आप्ाु्नो बाटो लाग्छे।
सुर्यले पश्चिमी छितिजको गन्तव्य तय गर्दैछ।रितु आप्ाु्नो गाँउमा पुग्छे र पि।सि।ओ।बाट रानीसाबलाई आफु घरमा आईपुगेको कुरा वताउछे।त्यस पछि ऊ आफ्नो घरमा जान्छे।बाबा आमा लगाएत भाई बहिनी घरमै छन्।रितु कति बेला आईपुग्छे भनेर ममतामयी दृश्टि आमाले घरिघरि बाटो तिर फालिरहेकि थिईन्।जव ऊ आँगनको छेउमा पुग्ाी भाई बहिनीहरु उप्रुदै उसलाई भेट्न आए।sसैले हात समाए त कसैले फरियाको छेउकसैले मुाेला बोके।ऊ बाबा आमाको छेउमा पुगि र नमस्ते गरी।बाध्यता र बिबशताले कम्लहरी बस्न पठाए पनि आमाको मन न हो रितुलाई छातीमा टाँसेर रोईन् आमा।रितुले पनि आँशु थाम्न सकिन।एक वर्ष सम्म सँगालेर राखेको स्नेही जलप्रवाह भैरह्यो तिनिहरुको नयनबाट आँशु बनेर।उनिहरुको रुवाई देखेर भाई बहिनीहरु किँकर्तव्यविमुढ छन् वाल मश्तिष्कले रुवाईको परिभाषा बुमु्न नसकेर।बाबा अलि पर बसेर त्यो दृश्य देखे पनि नदेखे मुै गरेका छन्।आत्मा त रोएको हुनु पर्छ तरपनि पुरुष हृदय हो सित्तैमा आँशु त कहाँ मुर्छ र।सानो भाई र बहिनी छेउमै आएर उसलाई भन्छन्-दिदी अब हामीलाई छोडेर कतै नजाउ है॥हामी सँगै वसौँ ॥हामीलाई तिम्रो कस्तो माया लाग्छ के…॥आमाको काखमा रित्तीसकेका आँशु भए पनि भाई बहिनीहरुको यी शव्दले रितु मुन् व्याकुल वन्छे।उनिहरुलाई काखमा राख्छे र छचल्किएको स्नेह चुम्बनको वर्षा गराउदै पोखिदिन्छे भुई भरी।त्यो दृश्य देख्न नसकेर आमा भान्छा तिर लाग्छिन् सुक्क सँुक्क गर्दै।त्यस पछि ऊ भाई बहिनीलाई लिएर साथी सँगी भेट्न गाउँ तिर जान्छे।sम्लहरी बसेका सबै थारु चेलीहरु आईसकेका छन्।सबै जना एक ठाँउमा भेला भएर आ-आफ्नो मनको मैलो खोल्न थाल्छन्।sाेही समयमै खान र सुत्न नपाउने गुनासो गर्छन् त कोही मालिक मालिक्निको व्यवहार राम्रो नभएको दुखेसो पोख्छन् भने कोही बाहिर बाट आउने पाहुनाहरुको बलजफ्ती सुनाउछन्।यौन शोषण त सबै कम्लहरीहरुको सामुा वेदना हो भने रितुको लागि पृथक कुरा छ उसलाई मैयाँले लेखपढ गर्न सिकाईदिईन्।त्यसैले अरुको भन्दा फरक पनि छ उसको व्यक्तित्व।यो नै उसको अहोभाग्य पनि हो।सबैले आ-आफ्नो मनको मैलो धोए पछि भोलि पल्ट माघ एक गते अर्थात थारुहरुको महान चाड माघीको रमाईलोमा भेट हुने बाचा गर्दै छुटिन्छन्।
पश्चिम नेपालको विशेष गरी दाङ्गबाँकेवर्दियाकैलाली र काचनपुरमा थारु जातीहरुको वस्ती छ।हिन्दुहरुको महान चाड वडा दशै भए जस्तै यिनीहरुको महान चाड माघी अर्थात माघ एक गते हो।यो दिनमा जाँड र_िक्स खानेभैलो गाउनेतासजुवा खेल्नेनाचगान गरेर रमाईलो गर्ने गरिन्छ।यो दिनमा साहुको घरमा गएका कम्लहरीकमैयाबधुवाहलियाहरु पनि स्वतन्त्र हुन्छन्।साहुको रिन नतिरे सम्म छोरा जति कमैयाबधुवाहलिया र छोरी मान्छे कम्लहरी बस्न जाने चलनछ।आजको यो दिन सब यी कुरालाई विसे्रर सवै थारुहरु रमाईरहेका छन्।रितु पनि सबै साथीहरु सँग मिलेर रमाईरहेकी छ।sेटाहरु सँग दोहरी गाएर सँगै मर्ने र बाँच्ने कसम पनि खाई उसले।गीत न हो भावले जता पनि लान सक्छ।sाेही त वास्तवमै भागेर विहे पनि गर्छन् त्यो रमाईलो चाडमा माया र मोहनी बसे पछि।यसरी रमाईलो हुँदा हुँदै पनि सुर्यलाई यो रमाईलोले रोक्न सकेन।सबैका मनमा अनेकौँ इच्छा हुँदा हुँदै पनि माघीलाई उनिहरुले बिदाई गर्न करै लाग्यो।पापी निशाको अन्धकारले माघीका रमाईला क्षणहरुलाई निमोठेर लग्यो।सबै जना आ-आफ्नो घर तिर फर्किन्छन्।रितु पनि सबै साथीहरु सँग बिदा भएर घरमा फर्किन्छे।आमा र बाबा उसकै इन्तजारमा बसिरहेका छन्।वर्ष दिनको पर्व भएकोले होला सबै थारुहरुको घरमा सदाको भन्दा अलि निको मिठो खाने कुराहरु पाकिरहेका छन्।
एक दुई दिन गर्दा गर्दै रितुको छुट्टिको दिन पनि सकियो।ऊ फेरी बाबाआमाभाई-बहिनीहरु लाई छोडेर मालिकको घरमा जाँदैछे।आमाले सबै कपडाहरु मुाेलामा राखिदिईन्।आफ्नो सन्तानलाई आफ्नो नजर भन्दा बाहिर टाढा पठाउन कुन आमालाई पो रहर होला रतर पनि जिन्दगीका जिजीविषालाई धकेल्न साहुको घरमा छोरीलाई कम्लहरी नपठाई नहुने रीति प्रति आत्मसमर्पण गरिन् उनले र विदाई गरिन् रितुलाई फेरी एक वर्षको लागि।sम्लहरी नपठाउने हो भने उनले साहुको ऋण चुक्ता गर्नु पर्ने हुन्छ।तरत्यो पनि कुहिनाले भित्ता ठोके जत्तिकै हो।यो उनिहरुको वाध्यता हो।बाबाको आँगनीमा भित्रिदा जति सरलसजिलो र सरस थियो रितुलाई त्यो भन्दा पनि कठिन र सकस भएको छ उसलाई विछोड।भाई वहिनीहरुको तोते वचन सँमिुन्छे उसलेमुन मन कुडिएर आँउछआँखाका परेलीहरु भिज्न खोज्छन्।माघको पारिलो घाममा पनि चकमन्न अँध्यारो देख्न थाल्छे ऊ।मुन् भाई वहिनीहरु त्यही भैदिएको भए त के के हुन्थ्यो…।तरउनीहरु गाँउ तिर खेल्न गएका छन्।तरजानु नै छ उसलाई आमाको न्यानो काख छोडेर ।ऊ बाबा आमाबाट बिदा हुन्छे अर्को सालको माघीमा भेट्ने प्रण गरेर।ऊ आँगनबाट मूल सडकमा आउँछे र फर्केर हेर्छे जन्म घर ।आधा शरीर ढोकामा लुकाएर आमाले हेरिरहेकि छिन्।उसले मुन त्यो दृश्य हेर्नै सकिन।लाग्यो उसलाई फर्किएर आमाको फरियामा गुटुमुटु भएर लुकौँ कि।तरके गर्नुयदि आफु नजाउँ भने कि त बाबाले ऋण चुक्ता गर्नु पर्छ कि त उसको वदलामा सानी वहिनीलाई कम्लहरी पठाउनु पर्नेछ।तरदुवै असमर्थ छन् उसका यी उपायहरु।आँशुका आहालमा जीवनरुपि डुङ्गा खियाउदै भारी पाईला सहित उ मालिकको घरमा पुग्छे।मैयाँ निकै खुशी भईन्।उसको बाबाले मालिकको लागि पठाएको नासो पावर टक्र्याउछे।विछोडको पिडाले हृदय ढुक्क फुलेको छ।न भोकको तिस्रना छ पेटमा न प्यासको।अनि गाँउको रमाईलो लाई वन्द परेली भित्रको पर्दामा उतार्दै निद्रा देवीको शरणमा पुग्छे।
कता कता पेट दुखे जस्तो लाग्छ रितुलाई।नियमित महिनावारीको मिति पनि दुई हप्ता पर सरिसकेको छ।उसलाई अलि अलि शँका लाग्न थाल्छ कतै बाबुको……।एक दुई दिन त पेट मिचेरै भए पनि सहेर काम गरी।तरसहनु नै अति भए पछि उसले आफ्नो बेदना मैयाँलाई वताउछे।अनि मैयाँले उसलाई स्वास्थ्य केन्द्रमा लिएर जाँच गराईन्।ऊ गर्भवती भएको कुरा सुनाए डाक्टरलॆ।ऊ छाङ्गाबाट खसेमुै भईरात परेर आयो उसको समिपमा।अचल पहाडहरु तेसर्िए उसको अगाडी।तरपनि उसले आफुलाई सम्हाली र यो कुरा मैयाँलाई नभनिदिन डाक्टरसँग अनुरोध गरीअलिकति औषधी लिएर उनिहरु फर्किए।सदामुै वहिनी समान देखिने मैयाँ पनि राक्षसी जस्तो लाग्न थाल्यो उसलाई।तरनिर्दोष थिई मैयाँ ।उसैले लेखपढ गर्न सिकाई अनि घरायसी कामकाजमा पनि सघाउछे।एक किसिमले मैयाँ उसकै दौतरी जस्तै होसानोमा छँदा सँगै खेल्थेसँगै सुत्थ्ो।जव ऊ ठूली भई मैयाँ स्कुल जान थाली भने रितु घरायसी कामकाजमा।उसले बाटो भरि मैयाँको बारेमा के के सोची थाहा नै छैन राम्रो नराम्रो सबै।
रितुलाई आफ्नै जिन्दगी प्रति निराश लाग्न थाल्यो।जिन्दगी र जिउँनु सँग आकाश र धर्ति बराबरको भिन्नता पाउछे उसले।sालो कर्तुत बोकेर पनि परायाको हुनु पर्नेछ र उसको रिक्तस्थान उसकी बहिनीले लिनु पर्नेछ।sम्लहरीहरु घर मालिकबाट गर्भवती भएमा गाउँको गरीब केटा खोजेर भिडाउने गरिन्छ।sिनकी अर्काको गर्भ कुन राम्रो केटाले स्वीकार गर्छ रगरीब केटासँग विहे गराएर बच्चालाई बाबुको नाम दिनु भनेको फेरी आफ्नै सन्तान लाई त्यही घरमा कमैया वा कम्लहरी पठाउनु नै हो।त्यसैले मालिकले पनि सँधै कम्लहरी वा कमैया कज्याउने अभिप्रायले त्यस्तै गरीब केटा खोजेर रिन दिएर कम्लहरीको विहे गरिदिने गर्छन्।त्यसैले लाग्छ रितुलाई आफु ऊ पनि कसैकि अभिजात नासो हो वलात्कृत सृजनाकि फूल हो।अनि लाग्छ उसलाई यो सामन्ती समाजमा श्रमको सम्मान र मानवताको नाता विल्कुलै रहेनछ।पुस्तैनी रुपमा यसरी वलात्कृत हुदै धेरै थारु चेलीहरुका कम्लहरीले अभिजात नासो पाल्दै आईरहेका रहेछन्।तरऊ के गर्न सक्छेर विचरा! त्यसैले उ एकपटक अतितका जीवनरुपि पानाहरु पल्टाउछे।
रितु…।ऐ…॥रितु…।मेरा खुट्टाहरु निकै दुखेका छन् तेल मालिस गरिदे त…बाबुले कोठाबाट हकारेर बोलाउछ।सबैले माया गरेर उसलाई बाबु भनेर बोलाउछन् छोरीलाई मैयाँ।रितु चुपचाप हातमा तेल सहितको रिकापी लिएर बाबुको कोठामा पस्छे।आफ्नो सिन्दुरको अधिकारी श्रीमानलाई जस्तै उसले बाबुका खुट्टा मालिस गर्न थाल्छे।यसरी नै त्यो घरमा कहिले राजासाब को त कहिले रानीसाबको भने कहिले बाबुको त कहिले मैयाँका लगाएतका शरीरहरु मालिस गर्न मै चौध पन्ध्र वर्ष वित्यो।यो उसको नियमित सेवाकार्य हो।बाबु उसलाई एकटकले हेरिरहेकोछ।वास्तवमा ऊ नाम अनुसारकै रुपरङ्ग भएकि केटी छ रितु।त्यसमा मुन मधूर मुस्कान सहितको बोलीले जो कोहीलाई क्षणभर मै लट्ठ पारिदिन सक्छे।उसको छातीबाट बिस्फोट भएको जवानीको सुभाषले बाबुलाई चाचल बनाईरहेको छ।मानौ उसले समिपमा स्वर्गकि परी देखिरहेको छ।आफ्नो परिवारको सुख दुःखमा साथ दिने आफ्नै कम्लहरी हो भन्ने जान्दा जान्दै पनि उसले विस्तारै कोमल हातहरु समाउछ अनि विस्तारै गुलावी गालाहरु चिमोट्न थाल्छ र कपाल पनि सुम्सुम्याईदिन्छ।उसले बाबुको उद्धेश्य वुमु्छे र भन्छे॥बाबु!तपाईहरुको सेवा चाकडी गर्ने कम्लहरी हुँ म कुनै भाडावाली होईन।तपाई के गर्दै हुनुहुन्छ मलाई राम्ररी थाहा छछोड्नोस मलाई।मालिकले नोकरहरु प्रति गर्ने व्यवहार यो होईन।अरे॥रितु तँ क्या च्वाँक छेस भन्दै मुन उसका कोमल अङ्ग प्रत्यङ्गहरुमा आफ्ना बलिष्ठ बाहुहरु सयर गराउछ बाबुले।सँकोच र लज्जाको प्यालाले रितुको अनुहार रातो पिरो हुँदै जान्छ।ओठहरु थर थर काँप्न थाल्छन्।उसलाई आज के हुँदैछ ऊ आफैलाई थाहा छैन।उ जति जति लज्जित हुँदै जान्छे उति उति बाबुको कृयाकलापले सिमा नाघ्न थाल्छ।ऊ ठुलो असमाजसमा पर्छे।चिच्याउनु कराउनु मात्र एक विकल्प छ तर ऊ भोली घरबाट निकालिनु पर्नेछ वा कुकुर सरि मारिनेछे थाहा छैन।उसको शरीरमा एक किसिमको भयले साम्राज्य जमाउन थाल्छ।शरीरका नशाहरु सल्वलाउन थाल्छन्।मुख सुकेर कलेटी पर्छ।बोल्न चाँहादा चुहदै पनि निस्वर छ उसको आवाज।प्रतिकार गर्न चाँहादा चुहदै पनि हारेको अभिनयमा हात जोडेर साँकेतिक भाषामा अनुनय विनय गर्छे आफ्नो अस्मिताको लागि।तरत्यस बाबुरुपि राक्षससँग उसको केही जोड चल्दैन।उसले उचालेर विस्तारामा लिन्छ र क्षणभरमै रितुको निर्दोष कुमारित्व स्वाहा पारिदिन्छ।हृदयको राजकुमार आफ्नो पतिदेवलाई सुहागरातमा दिईने उपहार त्यो कुमारित्व माटोको घैला सरि फुट्यो छताछुल्ल।अनि रुँदै रुँदै वेहाल आफ्ना कपडाहरु मिलाउदै कोठामा आउछे तर उसलाई एक किसिमको छटपटिले निद्रा लाग्दैन।त्यस दिन देखि प्रायःहरेक दिन बाबुको पराक्रम त्यही हुन थाल्छ।हुन त आफ्नै घर आँगनमा गुलाफ फुले पछि कसलाई आवश्यकता पर्छ र सुवास खोज्न टाढाको वगैचामा जान।यस्तै भएको छ बाबुलाई।उसले स्वास्नी बनाई राख्ने सम्मको सपना देखाएको छ जुन रितुको लागि अन्तरिक्षका तारा टिप्न खोज्ो जस्तै हो । तर पनि ऊ भित्रको जवानी पोखिएर छताछुल्ल छ र अब उसले पनि बाबुको काखलाई स्वागत गर्न करै लाग्छ।सानै उमेर देखि सँगै खेल्दै आएकोले रितु र बाबु एक अर्काको कोठामा पस्नु र निश्कनुमा कसैले वास्ता गर्दैनन्।सत्य यो पनि हो हरेक कम्लहरीहरु परम्परागत रुपमा मालिक र नातेदारबाट बलात्कृत हुन्छन्ा् अनि अवैध गर्भ बोक्न वाध्य हुन्छन्।त्यसैले यो ज्यादती कम्लहरी प्रतिको सँस्कार नै हो।
बैँशको आवेगमा कैयौँ ऋतुहरु बाबुसँग विताई रितुलेत्यसको ठेगान छैन।होवस पनि कसरीउसको जीवनको त्यो कालो रातमा त प्रतिकार गर्ने सम्मको क्षमता पलाएन उसमा भने अबत उसमा एक किसिमको उन्माद नै जागृत भएको छ बैँशको।तर पनि उसको त्यो उन्माद अदृश्य छ।उसले नचाहेर पनि लुकाउनु परिरहेको छ।अनि उसले सँमिुन्छे मैँयासँगका अतितहरु।sति दयालु मैँयाम उनकि कम्लहरी भए पनि कहिल्यै रुखो वचन वोलिनन्हरेक सुख दुःखमा सँगै रहिन्।सबै जना देवता समान हुँदा हुँदै पनि बाबुको दानवी नजरले आज म यो अवस्थामा छु।खानदानीया कहलाउने तिमीहरुको व्यवहारलाई म थुक्छु॥थु॥ई॥क्क…।वास्तवमा उसले आफ्नै अगाडीको भित्तामा थुकेकि थिई त्यसैले उ मुस्किन्छे र फर्केर आउछे यथार्थमा।अनि ऊ बाबुको प्रतिक्षामा बस्छे।खाना खाएर सबै जना सुतिसकेका छन्।अबेर गरेर बाबु घरमा आउछ र खाना खान दिन्छे।खाना खाएर उ कोठा तिर लाग्छरितु पनि उसको पछि पछि लाग्छे।जव उ कोठामा पसेर ढोका बन्द गर्न थाल्छ रितुलाई आफ्नो पछाडी खडा भएको देख्छ।अनि उ खुशी हुदै उसलाई उचालेर विस्तरामा लिन्छ।तररोक्छे उसले बाबुको पराक्रमलाई अनि सुनाउछे आफ्नो स्थिति।म गर्भवती भएकि छु।डाक्टर बाट आज यो कुरा थाहा पाएँ।अब भन्नुस बाबु म के गरुँमलाई जवाफ दिनुहोस मेरो यो हालत किन गराउनु भो ऐ……ऽत्यसो भए तेरो लागि एउटा थारु केटो खोज्नु पर्ने भयोठिक छ म भोली विहान वुवासँग सल्लाह गर्छु भन्दै उसले रितु लाई कोठाबाट निकाल्यो।सगरमाथा मुैँ चुलिएको उसको पुरुषत्व रितुको कुराले क्षणभर मै स्वाहा हुन्छ।विचरा रितु भारी मन लिएर आप्ाु्नो भाग्यलाई दोष लगाउदै कोठामा फर्किन्छे।न त उसलाई सुत्न मन लाग्छ न त हाँस्न वा रुन नै।छाती फुलेर फुट्ला मुैँ भएको छ।उसको आँखाको वरिपरि उसको गाँउ घरछर छिमेकबाबा आमाभाई वहिनीलगाएत साथी सँगीहरु नाच्न थाल्छन् र उसलाई नै कुच्चिखाँउ गरे जस्तो लाग्छ।समस्या समाधानको कुनै उपाय नै देख्दिन उसले।अनि मैँयाको कोठामा गएर व्यूमुाँउछे उसलाई र आफ्नो समस्या राख्छे।विचरा॥मैँया !उ पनि रुखबाट खसे मुै भई तर पनि के गर्न सक्थि र।मात्र चॆली भएर चेलीको मर्म वुमु्न सकि उसले।हेरदिदी हामी नारी भनेका पुरुषका खेलौना हौ भन्ने सोच्छन् पुरुषहरु तर म तिम्रो वेदना वुमु्छु र पनि म बाट तिम्रो लागि केही हुन सक्दैन किनकी मैले पनि एक दिन यो घर छोडेर अवश्य जानु पर्नेछ।तर पनि हामीले मानवता विरुद्धको दानवीय व्यवहार सहनु हुदैन।तिमीलाई म भोली विहान पुलिश चौकिमा लैजान्छुअहिले सुत्न जाउँ।मैँयाका यस्ता नैराश्यपूर्ण कुराले मुन् रितुलाई विचलित वनाउछ।पुलिश चौकिमा गएर आफ्नो ईज्जत त माटोमा मिलाईने छ नै भने त्यो घरको ईज्जत समेत खरानी हुनेछ।त्यसकारण मैँयाको लागि भए पनि त्यो गर्नु हुदैन।sिनकी मैँया मेरी वालसखा होगुरु होमार्ग निर्देशक होसमाजकि चेली हो जसले सम्पुर्ण नारी हृदय वुमु्न सक्छे र बाबु जातका नरभक्षीहरुको खोईरो खन्नेछे।
यसरी रितुले हरेक भाँतीका कुराहरु सोच्छे।मानौँ उसको अन्तस्करणमा बिचारहरुको भेल उर्लेर आएकोछ।sुन गलत र कुन सही उसले छुट्टयाउन सकिन।विरक्तिएर आफ्नो जीवन आफै देखि भाग्न थाल्छ।जीवनको अवमूल्यन भएकोले मृत्यु भन्दा अरु प्यारो नभएको कल्पना गर्छे ऊ।यो पापिष्ट वस्तीमा भन्दा त्यो अस्ताचलको सँसारमा धेरै खुशी र सुखी मानिसहरु देख्न थाल्छे।न त उसलाई आमाको स्नेहले रोक्न सकेको छ न त भाई वहिनीको तोते वोलीले ।उसलाई लाग्छ जति सक्यो चाँडै जानु पर्छ यो वस्ती छोडेर।रोशनीसँग निशाको पराजय हुनु पुर्व नै उसले त्यो अस्ताचल चुमेको हुनु पर्छ।ऊ व्याकुल हुन्छे र एउटा दोपट्टा लिएर वाहिर निश्कन्छे।लाखौँ ताराहरुको प्रकाशमा पनि अदृश्य त्यो बारीको आरुबखडाको रुख उसको नजरमा मुलमुली आउँछ।यो सँसारको मोहरुपी जाल भन्दा त्यो वृक्ष प्यारो लाग्छ।उ त्यस रुखको फेदमा जान्छे र घर तिर फर्केर हेर्छेउसको कोठाबाट छचल्किएको विजुलीको प्रकाशले विदाईका हातहरु हल्लाए जस्तो लाग्छ।अनि एक पटक त्यस वृक्षको पातलाई चुम्छे र एउटा हाँगोमा चुन्डिको सहाराले स्वर्गिक यात्राको पथमा भर्याङ्गहरु चढ्छे फटाफट्…………
निशाले आफ्नो पराजयी अनुहार लुकाई सकेको हुन्छ।हिमालका अग्ला चुचुराहरुमा सुर्यका स्वर्णिम किरणले लुकामारी खेल्दैछ।गाँउ भरि हल्ला चल्छ रितुले आत्माहत्या गरी रे…राजासाबकि कम्लहरी त मुण्डिएर मरी रे…।तर त्यहाँ श्रद्धाका दुई थोपा आँशु मुार्न कोही आएन ।मात्र हेरिरहेछन् धेरै परबाट एक कम्लहरीको मुण्डिएको लाश…फगत लाश मात्र एउटी कम्लहरीको।

टङ्क चन्द
तु_िल्सपुर ९ वेलुवा दाङ्ग
हाल मलेशिया ।